Roman „Crveno i crno“ se u istoriji književnosti smatra prvim značajnim psihološkim romanom. Nastao početkom devetnaestog veka kada su ovim žanrom dominirali dijalozi i sveznajući pripovedači predstavljao je književni iskorak u unutrašnjost junaka, njihova osećanja, misli, unutrašnje dijaloge.
Hronika o pokušajima mladog provincijalca da se društveno izdigne iznad svog skromnog porekla koristeći svoj talenat i težak rad, služeći se obmanama i licimerjem, ali koji na kraju dopušta svojim strastima da ga izdaju.
Pun naziv romana „Crveno i crno“: hronika devetnaestog veka sugeriše dvostruku svrhu knjige: psihološki portret romantičarskog protagoniste, Žilijena Sorela i analitičku, sociološku satiru francuskog društvenog uređenja za vreme Burbona.
Andre Žid je uzimao ovaj roman kao primer književnog dela koje je ispred svoga vremena, kao delo napisano za savremene čitaoce dvadesetog veka.