U ovom svom uticajnom delu, Jung pravi dramatičan raskid sa psihoanalitičkom tradicijom oličenom u Frojdovom radu. Umesto fokusiranja na psihopatologiju i njene simptome, švajcarski je psihijatar proučavao snove, mitologiju i književnost u cilju pronalaženja univerzalnih obrazaca ljudske psihe.

Jung je u potrazi za simboličkim značenjem i smislom skrivenim iza simptoma, te ispituje fantazije pacijenta čije su žive mentalne slike pomogle Jungu da redefiniše libido kao psihičku energiju koja izrasta iz nesvesnog i manifestuje se kroz simboličku formu. Ovaj rad predstavlja važan korak u Jungovom razvijanju teorije kolektivnog nesvesnog i arhetipova koji ga konstituišu.