Delo „Dablinci“ zapravo je zbirka od petnaest pripovedaka Džejmsa Džojsa koja je prvi put objavljena 1914. godine. Pripovetke predstavljaju verni prikaz života ljudi irske srednje klase u Dablinu i okolini s početka dvadesetog veka. Priče su napisane u doba kad je irski nacionalizam dostigao svoj vrhunac, a potraga za nacionalnim identitetom i svrhom bila u sve većem zamahu; na raskršću istorije i kulture, Irsku su potresale različite ideje i uticaji. Priče su zasnovane na Džojsovoj ideji epifanije – trenutku kad lik doživljava prosvetljenje ili samospoznaju koja mu nadalje menja život. Mnogi od likova iz zbirke „Dablinci“ kasnije se pojavljuju kao sporedni likovi u Džojsovom romanu Uliks. Na početku, priče u ovoj zbirci pripovedaju deca, a kako se one smenjuju, postepeno u središte pažnje dolaze brige i problemi sve starijih ljudi, što je u skladu s Džojsovom prvobitnom trodelnom podelom kolekcije na detinjstvo, adolescentsko i zrelo doba.
Prema poslednjoj, najdužoj i ujedno i najpoznatijoj priči, Mrtvi, Džon Hjuston je 1987. godine snimio istoimeni film.